VSB Piraatjes

INLEIDING

Er waren eens twee stoere piraatjes op zoek naar een schat. Maar niet zomaar een schat! Nee, het was een héél bijzondere schat waar vele piratenkameraden hun oog op hadden laten vallen, zonder enig succes. Emma, een dapper meid, en haar maatje Tibo, een moedige deugniet, wilden het ook proberen.  

Tot nu toe hadden Emma en Tibo nog geen enkele waardevolle schat of schitterende parel gevonden, verborgen in de diepste en meest gevaarlijke zeeën. Ze hadden nog nooit hun handen in het zand gestoken, op zoek naar de fonkelende munten die glinsterden onder de felle zon. Maar hun doel was heel anders. Ze wilden namelijk een heel speciale schat veroveren: de VSB-schat. Ze waren vastberaden om VSB-piraatjes te worden! Niemand wist precies wat er in die schatkist zat, maar iedereen wist dat het de moeite waard was om een VSB-piraatje te zijn. Ze konden haast niet wachten om te ontdekken wat voor avonturen en geheimen er op hen wachtten. En zo begon hun spannende reis, vol moed en opwinding, klaar om de kist te veroveren en hun droom waar te maken. 

Emma en Tibo waren volledig bekend met het stappenplan voor het vinden van een schat. Deze waardevolle les hadden ze geleerd op de piratenschool. Ze wisten dat de eerste stap was om de VSB schatkaart te bemachtigen. De tweede stap was om de schatkaart zorgvuldig te bestuderen en de aanwijzingen nauwkeurig te volgen. 

Emma en Tibo waren op de hoogte gebracht van het bestaan van de VSB-schatkaart. Ze hadden gehoord dat een piraat genaamd Pam naar deze schat had gezocht, maar de moed had verloren. Uit frustratie had Pam de kostbare schatkaart verscheurd en de stukjes weggegooid. Deze waren verspreid geraakt door de wind. 

Met vastberadenheid begonnen ze aan de zoektocht naar de VSB-schat. Ze gaven niet op, zelfs niet als ze aanvankelijk geen enkele aanwijzing vonden. Ze begrepen dat het avontuur niet gemakkelijk zou zijn en dat er vele uitdagingen op hun pad zouden komen. Maar ze waren vastbesloten om elk obstakel te overwinnen en de schat te vinden. 

Emma en Tibo waren vastbesloten om niet op te geven, zoals de droevige piraat Pam. Ze waren klaar voor het avontuur en begonnen aan hun zoektocht naar de VSB schat, met een glimlach op hun gezicht. 

DE PIRATENGROET

Vol enthousiasme stapten ze aan boord. Voordat ze vertrokken, wees de barman hen de weg om bij Meester Spin te komen: “tweede golf rechts, derde zonneschijn links en rechtdoor tot aan de haaien.” Haaien! Emma kneep hard in de handen van Tibo en Pam toen ze hoorde dat ze met deze angstaanjagende vissen te maken zouden krijgen. Haaien of piranha’s, het maakte voor haar niet uit, ze had liever dolfijnen ontmoet. Maar wanneer je op avontuur gaat, loop je het risico drempels tegen te komen. Het belangrijkste op dat moment is om deze drempels te accepteren en met moed aan te pakken. En dat is precies wat Emma ging doen, met de steun van haar nieuwe vrienden Tibo en Pam. Want vrienden staan er om elkaar te helpen.

De drie jonge piraten zijn vertrokken. Ze werpen nog een laatste blik op het vasteland, waar de barman staat te zwaaien. Emma, Tibo en Pam grijpen hun sabeltjes stevig vast en samen groeten ze de bebaarde man, die vol vertrouwen zijn piratenschip aan hen heeft uitgeleend. De bebaarde man pakt op zijn beurt zijn sabel en groet terug. “Tot binnenkort,” fluistert hij. 

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

Emma en Tibo waren niet alleen avontuurlijke piraten, maar ook grote dromers. Terwijl ze zich een weg baanden door het moeilijke pad van het vinden van de VSB-schatkaart en uiteindelijk de schat zelf, projecteerden ze zich al in de toekomst. Ze beeldden zich in hoe ze de glinsterende VSB-schat zouden ontdekken, maar ook hoe ze deze kostbare schat tegen andere gretige piraten zouden moeten verdedigen. 

Met hun levendige verbeeldingskracht en vastberadenheid, zetten Emma en Tibo een slimme strategie op om hun schat te beschermen. Ze wisten dat andere piraten ook geïnteresseerd zouden zijn in de bijzondere schat en dat ze hem koste wat kost wilden stelen. Maar onze dappere piraten waren niet van plan om zich zomaar gewonnen te geven. Ze bedachten plannen, verstopten de schat op een geheime plek en trainden hun vechtvaardigheden om zichzelf en hun schat te verdedigen.

Vol goede moed en met een glinstering in hun ogen zetten Emma en Tibo hun avontuur voort, vastbesloten om niet alleen de VSB-schat te vinden, maar ook om hem te beschermen tegen diegenen die hem zouden proberen te stelen. 

ALLES OP ZIJN PLAATS

Emma, Tibo en Pam zijn op een ontzettend spannend avontuur! Gewapend met hun nieuwsgierigheid en een flinke dosis moed, zijn ze op zoek naar Meester Spin, de wijze waterspin die zijn betoverende web ergens op het zeeoppervlak heeft geweven. Hij is de enige die kan helpen om de gescheurde schatkaart te herstellen en hen naar de verborgen schat te leiden. De drie vrienden kunnen bijna niet wachten om de magische waterspin te ontmoeten en samen op zoek te gaan naar de schat!

Maar wanneer ze aan boord stappen van het VSB-piratenschip dat ze hebben geleend van de bebaarde barman, worden ze geconfronteerd met een grote verrassing: het schip is helemaal vol rommel! Van oude schatkisten tot verdwaalde zeewaterflessen, overal ligt van alles door elkaar. In plaats van te zuchten en te klagen, krijgen Emma, Tibo en Pam een geweldig idee. Ze besluiten dat ze het schip weer netjes moeten maken voordat ze op zoek kunnen gaan naar Meester Spin. 

Met enthousiasme maken ze een wedstrijd van het opruimen! Elk van hen gaat snel aan de slag: Emma verzamelt de spullen en stopt ze in de juiste kisten, Tibo zorgt ervoor dat het dek schoon is en Pam pakt een bezem om alles op te ruimen wat op de grond ligt. Het wordt een race tegen de klok! Gelach en plezier vullen de lucht terwijl ze hun best doen om zo snel mogelijk klaar te zijn. Wie zou als eerste het opruimen voltooien en daarmee de eer van het schip winnen? Het avontuur is nog maar net begonnen, en er is geen tijd te verliezen als ze Meester Spin willen vinden!

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

Emma is geboren in de Haakjes-familie, een bekende piratenfamilie, tijdens een stormachtige avond. Zowel haar vader, Piraat Patrick, als haar moeder, Piraat Petra, hebben allebei een haakje in plaats van een hand. Piraat Patrick mist zijn rechterhand, terwijl Piraat Petra haar linkerhand mist. 

Opmerkelijk genoeg kunnen Piraat Patrick en Piraat Petra elkaars taken overnemen met hun haakjes. Wat Piraat Patrick niet kan doen met zijn rechterhand, kan zijn vrouw Petra wel met haar linkerhand en andersom. Eén activiteit waar Piraat Patrick graag aan ontsnapt is breien. Hij probeert zich dan altijd onvindbaar te maken, maar Piraat Petra weet hem altijd te vinden. Terwijl ze samen een rood kledingstuk breien, gromt Piraat Patrick luid. Dit zorgt ervoor dat Emma altijd moet lachen, omdat het lijkt alsof haar ouders aan het schermen zijn, maar dan met naalden en wol. 

Emma’s favoriete kleur is uiteraard rood, mede omdat haar ouders vaak rode kledingstukken breien. Daarom heeft haar sabeltje een rode schelp.

HET SPINNENWEB

Emma, Tibo en Pam komen met het VSB-piratenschip aan bij het spinnenweb van Meester Spin, dat boven het water van de zee drijft. Ze werpen het anker tussen twee doorzichtige draden van het spinnenweb, zodat het piratenschip aan wal blijft liggen. Voorzichtig zetten de drie piraatjes hun voeten op de draden. Het is een uitdagende evenwichtsoefening, maar al snel stappen ze behendig van de ene naar de andere draad van het spinnenweb.  

Af en toe zien Emma, Tibo en Pam een haaienvin uit het water opduiken, wat zeker geen goed nieuws is. Om te voorkomen dat ze ten prooi vallen aan deze gevaarlijke roofdieren, moeten ze koste wat kost op de draden van het spinnenweb blijven. Hier zijn ze veilig en kunnen de haaien hen niet bereiken. Emma, vastberaden om geen seconde in het water te vallen, neemt geen enkel risico. 

In het midden van het spinnenweb zien ze waar Meester Spin zich zou moeten bevinden. “Ja, daar is hij!”. Pam wil de stukken van de VSB-schatkaart uit haar broek halen, maar ze kan ze niet vinden. Plotseling springt er een vlooi tevoorschijn op het spinnenweb. De drie piraatjes kunnen hun ogen niet geloven! De vlooien waren stiekem aan boord meegekomen en waren duidelijk niet blij dat Emma, Tibo en Pam hun feestje verstoord hadden.

Vol verbazing en hoop kijken de drie piraatjes naar de vlooien, die triomfantelijk lachen terwijl ze elk een stukje van de kostbare VSB-schatkaart laten zien. “Zoeken jullie dit misschien?” klinkt het spottend uit de mond van de kleine beestjes. De piraatjes voelen zich uitgedaagd en weten dat er geen andere optie is dan de vlooien achterna te gaan, ze te vangen en de schatkaart in hun bezit te krijgen. Het lot van hun avontuur rust immers op de nauwkeurigheid en het compleet maken van de kaart. Zonder de waardevolle stukjes papier kunnen ze geen verdere stappen zetten op hun reis.

Het vangen van de vlooien is geen eenvoudige opgave, aangezien ze met ongekende hoogtes in de lucht springen en soms een voorsprong nemen. Maar gelukkig vormen de drie piraatjes een krachtig team en werken ze samen om elke keer één vlooi te vangen. Zodra ze gevangen zijn, hebben de vlooien geen andere keuze dan het stukje VSB-schatkaart terug te geven. Geduldig en na vele inspanningen slagen Emma, Tibo en Pam erin om alle stukjes van de schatkaart weer bij elkaar te brengen. Deze keer sluit Pam haar broekzak zorgvuldig af, zodat de kostbare stukjes veilig blijven. 

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

Tibo is geboren op een piratenschip en heeft de eerste vijf jaar van zijn leven alleen maar zeeën en oceanen gekend. Zijn favoriete kleur is natuurlijk blauw, vandaar dat zijn kleine zwaard een blauwe schelp heeft. Tot aan zijn vijfde verjaardag werd zijn wereld omringd door water, totdat het piratenschip een onbewoond eiland bereikte. Dit was het vasteland waar de oudere piraten altijd over spraken: zand, palmbomen en nog veel meer. Zijn moeder, Piraat Patricia, vertelde verhalen over de dieren die zich verscholen in de jungle. Ze beschreef ze zo levendig dat Tibo ze bijna kon zien. Hij kon zich de apen voorstellen die van boom naar boom slingerden met hun lange staarten, de scherpe tanden van de tijgers, de kronkelende tongen van de slangen, enzovoort. Op een dag, dacht Tibo, zou hij ze allemaal in het echt kunnen zien. 

Tot nu toe had Tibo alleen nog maar vissen en angstaanjagende haaien gezien. Het piratenschip moest terugvaren naar de VSB-piratenstad, want volgend jaar stond de piratenschool op de planning voor Tibo. Het schip van zijn vader, Piraat Pepijn, moest op tijd vertrekken, want je wist nooit hoe de grillige en onvoorspelbare wind de zeilen zou laten bollen. Tibo zuchtte diep, hij had geen zin om naar school te gaan. Hij begreep niet wat het nut ervan was. Maar wat hij nog niet wist, was dat hij op de piratenschool zijn toekomstige beste vriendin zou ontmoeten. 

MEESTER SPIN

Meester Spin was inderdaad zeer behendig in het samenstellen van de VSB-schatkaart. Nu konden Emma, Tibo en Pam ontdekken wat er allemaal op de kaart stond. Er was een lange weg te volgen met verschillende eilanden, waaronder het Slangeneiland, het Papegaaieneiland en het Onbewoonde eiland. 

Op de VSB-schatkaart zagen ze ook een rode stippellijn die naar een piratenschip leidde. Tibo herkende meteen dat dat hun eigen schip moest zijn. “Dat zijn wij!”, zei hij trots. Emma voegde eraan toe: “En we zijn net vertrokken van de piratenkroeg.”  

Pam bracht in herinnering: “En nu zijn we hier, op dit punt op de VSB-schatkaart.” Ze wezen naar het spinnenweb. 

Opvallend genoeg was er geen symbool van een schatkist te zien op de VSB-schatkaart. Dit wekte de nieuwsgierigheid van het piratentrio. Waar kon de VSB-schat dan verstopt zijn? Tibo concludeerde dat het waarschijnlijk op het Slangeneiland zou zijn, aangezien dat het gevaarlijkste eiland was en daarom een goede verstopplek voor een schatkist. 

Emma had echter een andere theorie en geloofde dat de schatkist verstopt zou zijn op het Papegaaieneiland. Daar zouden ze waarschijnlijk een raadsel moeten oplossen om de schatkist te kunnen openen. Pam had een derde suggestie en verwachtte dat de schat zich op het Onbewoonde eiland bevond, simpelweg omdat dat het verst weg was. 

Het was tijd om te beslissen welke volgende stap ze zouden nemen in hun avontuur op zoek naar de VSB-schat. 

“Ik zou jullie aanraden om de rode stippellijn te volgen”, adviseerde Meester Spin. “Het is duidelijk dat jullie dit pad moeten volgen. Hoe dan ook, jullie zullen de VSB-schat ontdekken, ongeacht op welk eiland hij zich bevindt. Ik weet dat sommige piraten hem al hebben gevonden op het Slangeneiland, anderen op het Papegaaieneiland en nog anderen op het Onbewoonde eiland.” 

“Ik zou jullie aanraden om de rode stippellijn te volgen”, adviseerde Meester Spin. “Het is duidelijk dat jullie dit pad moeten volgen. Hoe dan ook, jullie zullen de VSB-schat ontdekken, ongeacht op welk eiland hij zich bevindt. Ik weet dat sommige piraten hem al hebben gevonden op het Slangeneiland, anderen op het Papegaaieneiland en nog anderen op het Onbewoonde eiland.” 

Emma en Pam slikten even toen ze hoorden dat ze als eerste naar het Slangeneiland zouden varen. Maar Tibo, vol enthousiasme, liet de zeilen van het VSB-piratenschip bollen. Terwijl ze aan boord gingen, sprongen de vlooien vrolijk mee. 

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

Piraat Patricia, de moeder van Tibo, vertelde altijd verhalen over de dieren in de jungle, wat Tibo zeer intrigerend vond. Maar er was nog een ander wezen dat zijn nieuwsgierigheid wekte: zeemeerminnen. Met hun betoverende schoonheid en mysterieuze krachten, waren ze een bron van eindeloze verhalen en legendes onder de piraten aan boord. Tibo luisterde aandachtig naar de fluisterende gesprekken, waarbij de zeemeerminnen als een goed bewaard geheim werden besproken. Hij ontdekte dat sommige van zijn medepiraten de zeemeerminnen zelfs in levenden lijve hadden gezien.  

Het was Tibo’s droom om hen ook te kunnen zien en erover te kunnen praten met de andere piraten, fluisterend maar trots. ’s Nachts, terwijl de golven van het piratenschip hem in slaap wiegden, droomde hij ervan dat hij een plek had ontdekt waar zeemeerminnen woonden, ergens tussen de rotsen van een bekende kust. Hij nam het als zijn taak op om de zeemeerminnen te beschermen tegen andere gemene piraten. 

BESCHERM HET VSB-PIRATENSCHIP

Emma, Tibo en Pam zwaaiden vrolijk naar Meester Spin, net zoals ze eerder gedaan hadden met de bebaarde man. Meester Spin, die altijd een glimlach op zijn gezicht had, groette het piratentrio met zijn sabeltje en wenste hen veel geluk. Hij was helemaal niet bang, want hij wist dat de drie piraatjes slim en sterk waren. Hoewel ze misschien gevaarlijke avonturen op zee zouden tegenkomen, geloofde hij in hun moed.

Met enthousiasme zeilden Emma, Tibo en Pam naar hun eerste bestemming: het eiland dat je bereikt door derde zonneschijn rechts te nemen en dan rechtdoor was het Slangeneiland. Tibo was er zeker van dat de schatkist zich daar verstopt had. Hij stelde zich voor hoe hij de grote slang zou verslaan die met zijn lange, kronkelige lichaam om de schatkist gewikkeld zat. De spanning van de zoektocht maakte zijn verbeelding wild!

Maar plotseling doemde er een ander piratenschip op met een zwarte vlag aan de mast. Pam en Emma hielpen Tibo uit zijn dromen. “Neem je sabeltje!”, riep Emma met een dappere toon. “We moeten het VSB-piratenschip verdedigen!” voegde Pam toe, terwijl ze naar het onbekende schip keken. “Deze piraten lijken me niet onze vrienden te willen zijn!” De spanning tussen de piratenschepen was te snijden, en het piratentrio was klaar voor actie, vastbesloten om samen deze uitdaging aan te gaan!

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

In september keerden de piraatjes van de VSB-piratenhaven, net als veel andere kinderen op aarde, terug naar school. Maar Tibo was niet bepaald blij met deze situatie. Hij moest nog wennen aan het schoolse leven en het voelen van grond onder zijn voeten. Het piratenschip van zijn vader was net de dag voor de eerste schooldag aangemeerd. Bij zijn eerste stappen op de grond voelde Tibo zich vreemd, hij miste de golven van de zee die zijn lichaam gewend was. Dit zorgde ervoor dat hij die ochtend erg chagrijnig was. Hij verlangde terug naar het piratenleven op zee en had helemaal geen zin in aanpassen aan het leven aan land. Zelfs Piraat Patricia, zijn moeder, had hem verteld dat het tijd kostte om te wennen aan zijn nieuwe leven. Maar op de VSB-piratenspeelplaats van de school dacht Tibo: “Ik wil me helemaal niet aanpassen, noch heb ik er tijd voor. Ik wil terug de zee op!”

Terwijl hij in gedachten verzonk, botste Tibo tegen een piratenmeid aan. “Hey! Kijk waar je loopt!” riep ze geïrriteerd. “Kan je niet gewoon aan de kant gaan?” reageerde Tibo even geïrriteerd terug. De twee boze piraatjes leken op het punt te staan om een piratengevecht te beginnen midden op de VSB-piratenspeelplaats. Andere piraatjes kwamen nieuwsgierig dichterbij. Sommigen moedigden aan om op elkaar te slaan. Maar Tibo wilde de piratenmeid niet slaan. Gelukkig ging op dat moment de bel. Snel verzamelden alle piraatjes zich in een rij. De piratenmeid verdween met het afgaan van de bel. Tibo sloot zich aan zonder te weten wat er zou gebeuren, zonder te weten waar ze naartoe zouden gaan. Hij stond helemaal achteraan in de rij, ver weg van zijn nieuwe vijand die uiteindelijk – maar dat wist hij op dat moment nog niet – zijn beste piratenvriendin zou worden. 

HET PIRATENGEVECHT

Emma, Tibo en Pam waren helemaal in hun nopjes terwijl ze het VSB-Piraten schip verdedigden, maar wat een verrassing! Plotseling sprongen een paar van de niet zo vriendelijke piraatjes van hun zeil en wisten ze aan boord te komen. “Hé! Dat had ik niet zien aankomen!” riep Tibo terwijl hij zich klaarstoomde voor de strijd. Het kwaadaardige piratenschip was al verder aan het wegvaren, maar er waren nog drie piraatjes die vastbesloten waren om chaos te stichten op het VSB-Piraten schip.

Gelukkig wisten Emma en Tibo wat ze moesten doen. Dankzij de schermlessen op school hadden ze allerlei technieken en tactieken geleerd om hun tegenstanders te verslaan. Emma was snel als de bliksem en viel de piraatjes aan met haar scherpzinnige sabeltechnieken, terwijl Tibo dapper achter haar aan de verdediging op zich nam. Hij hield de piraatjes op afstand met zijn scherpe reacties en slimme verdedigingsmoves. 

Pam, de observator van het team, keek aandachtig toe. “Ik kan dit!” besloot ze en met zijn razendsnelle imitatievermogen begon ze de bewegingen van zijn vrienden te kopiëren. Al snel had ze de basis van het schermen onder de knie! “Ik ben een echte piraat!” juichte ze en voegde zich bij de strijd.

De drie vrienden waren een goed team. Soms wisselden ze van tegenstander. “Nu jij, Pam!” riep Emma terwijl ze zich terugtrok en Tibo in de aanval ging. Met teamwork en een beetje magie van hun vrienden, lukte het hen om de drie kwaadaardige piraatjes overboord te krijgen! Ze waren een gouden piratenteam en de zeeën waren weer een stukje veiliger dankzij hun dapperheid en vriendschap!

De drie kwaadaardige piraatjes die overboord waren gegooid, zwommen zo snel als ze konden terug naar hun piratenschip. De zwarte vlag verdween langzaam van de horizon, en daarmee ook het gevaar dat het met zich meebracht. Emma, Tibo en Pam konden hun geluk niet op. Ze juichten luid en klapten in elkaars handen om hun overwinning te vieren. “We hebben het gedaan!” riep Emma enthousiast. Tibo sprong op en neer, terwijl Pam een gek dansje deed van blijdschap. Samen glimlachten ze breed en voelden ze zich als echte piratenhelden op hun eigen schip!

Zonder dat de drie piraatjes het wisten, hadden de vlooien een cruciale rol gespeeld in hun strijd tegen de kwaadaardige piraatjes. Met hun buigzame sprongen wisten ze de andere piraten uit evenwicht te brengen, wat ervoor zorgde dat deze soms omvielen en vaak hun aanvallen en verdedigingen zagen falen. Terwijl de chaos zich ontvouwde, vierden de vlooien, verborgen maar euforisch, stilletjes deze eerste overwinning, blij dat ze nu deel uitmaakten van het avontuur. De verkwikkende koele wind streek over hun harige huid, en het was een waar genot om niet langer opgesloten te zijn in de duistere piratenkroeg. In plaats daarvan bevonden ze zich nu in een weidse wereld vol nieuwe mogelijkheden en spannende uitdagingen.

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

De piraatjes renden de klas in om de beste plekjes te bemachtigen. Tibo, die helemaal achter in de rij stond, had niet veel keuze en moest vooraan gaan zitten. Hij had eigenlijk liever achter in de klas gezeten, zodat hij de andere kinderen kon zien zonder dat ze het doorhadden. Als je vooraan zat, moest je je omdraaien om te weten wat er allemaal gebeurde. Tibo voelde zich een beetje uitgesloten door zijn vervelende positie. Hij durfde zich niet om te draaien en de piraat die hem bijna omver had gelopen aan te kijken om haar uit te dagen. In plaats daarvan keek hij naar het schoolbord en probeerde naar de piratenjuf te luisteren, maar zijn gedachten waren elders. Tibo stelde zich een gevecht voor tussen hem en de piraat met de bruine paardenstaart, die achteraan in de klas was gaan zitten. Hij voelde dat ze naar hem keek. In zijn verbeelding kaatsten hun sabels al tegen elkaar. Ze waren begonnen met vechten zonder elkaar te begroeten.

TUSSEN DE SLANGEN

Emma, Tibo en Pam kwamen aan op het eerste eiland dat hun schatkaart toonde. Dit eiland, bekend als Slangeneiland, was een groot en ruig rotsachtig terrein dat een gevoel van avontuur uitstraalde. De drie piraatjes klommen steeds hoger op de steile rotsen, hun ogen vol verlangen naar de verborgen schat. In het midden van het plateau ontdekte ze een klein bos, omringd door hoge bomen die hen nieuwsgierig maakten. “Misschien is de VSB-schat daar verstopt,” dachten ze hoopvol, hun harten kloppend van opwinding.

Vastbesloten om de schat te vinden, waagden Emma, Tibo en Pam zich urenlang door het dichte bos. Ze zochten naar elke mogelijke aanwijzing die hen naar de schatkist zou kunnen leiden, maar het leek dat elke boom en struik hen alleen maar in verwarring bracht. Ten einde raad besloten ze de bomen in te klimmen, in de hoop een beter overzicht te krijgen van hun omgeving. Met behulp van lianen klommen ze van boom tot boom, zich een weg banend door de takken, terwijl ze op het punt stonden een schat van onschatbare waarde te ontdekken.

Plotseling, als uit het niets, kwamen er slangen naar beneden vallen. Het piratentrio kwam in actie en met hun sabels in de hand verdedigden ze zichzelf tegen de onverwachte aanvallen. “Blijf bij elkaar!” riep Emma terwijl ze met vastberadenheid de slangen tegenhield. Tibo moedigde Pam aan om sneller te bewegen, en samen spoorden ze elkaar aan om snel verder te gaan. Achter hen renden hun dappere vlooien, die, hoewel klein, vastberaden waren om de piraten te volgen en hun veiligheid te waarborgen. Hun avontuur was nog maar net begonnen, en de spanning om de VSB-schat te vinden, hield hen in zijn greep.

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

De nacht voor de eerste schooldag werd Emma gekweld door een vreselijke nachtmerrie. Ze bevond zich – ze wist niet meer hoe – plotseling in het water. Aangezien ze nog niet had leren zwemmen, deed ze wanhopige pogingen om met haar armen en benen te spartelen, maar ze leken volledig verlamd. Haar ledematen weigerden te gehoorzamen, hoe hard ze ook wilde dat ze zouden bewegen. Haar hoofd ging onder water en ze zag een grote bende piranha’s op haar afkomen. Plotseling voelde ze dat er iemand haar hand vastpakte; het was een onbekend piraatje. Vervolgens nam een tweede piraatje haar andere hand vast en vormden ze een ketting van drie personen. De twee andere piraten hadden een sabel in hun andere hand en konden hiermee de piranha’s wegjagen. Uiteindelijk veranderde de nachtmerrie in een droom en kon Emma vredig slapen, al was ze nog steeds verontrust toen de wekker genadeloos afging. Het besef dat ze niet genoeg had geslapen overviel haar. 

DE ZEEMEERMINNEN

Emma, Tibo en Pam kwamen aan op het eerste eiland dat hun schatkaart toonde. Dit eiland, bekend als Slangeneiland, was een groot en ruig rotsachtig terrein dat een gevoel van avontuur uitstraalde. De drie piraatjes klommen steeds hoger op de steile rotsen, hun ogen vol verlangen naar de verborgen schat. In het midden van het plateau ontdekte ze een klein bos, omringd door hoge bomen die hen nieuwsgierig maakten. “Misschien is de VSB-schat daar verstopt,” dachten ze hoopvol, hun harten kloppend van opwinding.

Vastbesloten om de schat te vinden, waagden Emma, Tibo en Pam zich urenlang door het dichte bos. Ze zochten naar elke mogelijke aanwijzing die hen naar de schatkist zou kunnen leiden, maar het leek dat elke boom en struik hen alleen maar in verwarring bracht. Ten einde raad besloten ze de bomen in te klimmen, in de hoop een beter overzicht te krijgen van hun omgeving. Met behulp van lianen klommen ze van boom tot boom, zich een weg banend door de takken, terwijl ze op het punt stonden een schat van onschatbare waarde te ontdekken.De piraatjes zaten op hun schip en besloten dat de VSB-schatkist zich niet op Slangeneiland bevond. Emma stelde voor om verder te varen naar het Papegaaieneiland. “Dat eiland is veel minder gevaarlijk!”, zei ze enthousiast. “Daar kunnen we in alle rust de VSB-schat zoeken!” Tibo had zijn twijfels. “Papegaaien zijn gekke beesten!”, klonk het uit zijn mond. Voor hem waren het echte babelkoussen die alleen maar chaos en drukte veroorzaakten.

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

De nacht voor de eerste schooldag werd Emma gekweld door een vreselijke nachtmerrie. Ze bevond zich – ze wist niet meer hoe – plotseling in het water. Aangezien ze nog niet had leren zwemmen, deed ze wanhopige pogingen om met haar armen en benen te spartelen, maar ze leken volledig verlamd. Haar ledematen weigerden te gehoorzamen, hoe hard ze ook wilde dat ze zouden bewegen. Haar hoofd ging onder water en ze zag een grote bende piranha’s op haar afkomen. Plotseling voelde ze dat er iemand haar hand vastpakte; het was een onbekend piraatje. Vervolgens nam een tweede piraatje haar andere hand vast en vormden ze een ketting van drie personen. De twee andere piraten hadden een sabel in hun andere hand en konden hiermee de piranha’s wegjagen. Uiteindelijk veranderde de nachtmerrie in een droom en kon Emma vredig slapen, al was ze nog steeds verontrust toen de wekker genadeloos afging. Het besef dat ze niet genoeg had geslapen overviel haar. 

VIND DE JUISTE CODE VAN DE VSB-SCHATKIST

Emma, Tibo en Pam waren al samen met de zeemeerminnen uren op weg naar het Papegaaieneiland, maar nog steeds zagen ze geen teken van het eiland. Plotseling hoorden ze gefladder en tot hun verbazing zagen ze een rode papegaai op de reling van hun piratenschip landen. Het piratentrio keek het dier zwijgend aan, in afwachting van een reactie, maar er kwam geen geluid uit de vogel. De papegaai staarde met grote ogen terug naar de drie piraten. Als eerste besloot Emma actie te ondernemen en stelde zichzelf voor: “Hallo, ik ben Emma.” Tot hun verbazing antwoordde de papegaai: “Hallo, ik ben Emma.” Dit veroorzaakte grote verwarring en Tibo reageerde: “Echt waar?” Pam voegde eraan toe: “Tja, wat verwacht je van een papegaai.” Maar toen rectificeerde de papegaai zichzelf: “Sorry, ik bedoelde eigenlijk: Ik ben ook Emma.” De piraten barstten in lachen uit, het was echt een grappige situatie. Ze hadden gedacht dat de papegaai alles zou herhalen wat ze zeiden, maar dat bleek niet het geval te zijn. Het was slechts toeval dat de papegaai dezelfde naam droeg als Emma Piraat. 

Pam vroeg verbaasd: “Kom jij van het Papegaaieneiland?” waarop de papegaai antwoordde: “Ja, zeker. We wachten op jullie!” Tibo herhaalde ongelovig: “Echt waar?” en de vogel bevestigde: “Ja, echt waar. We zijn op zoek naar 3 andere spelers!” Emma Piraat vroeg nieuwsgierig: “Waarom?” De papegaai nodigde hen uit: “Volgen jullie mij maar, dan leg ik jullie alles ter plaatse uit! Jullie zullen er geen spijt van hebben.” De vogel vloog weg om de weg aan te geven. 

De vlooien, die zich angstig hadden verstopt om niet door de grote vogel opgegeten te worden, kwamen uiteindelijk voorzichtig het daglicht in, vlak voor de drie piraatjes. Ze hadden hun aanwezigheid liever eerder willen opmerken, maar nu waren ze er. Met trillende stem waarschuwden ze de piraatjes om de papegaai niet te volgen. “Deze papegaai is niet te vertrouwen!”, legden de vlooien uit. 

Pam keek twijfelend naar de vogel, maar Emma nam resoluut het woord. “Ik vertrouw een papegaai die Emma heet absoluut!”, riep ze vastberaden. Met een ondeugende lach voegde ze toe: “Laten we hem volgen!” De piraatjes voelden de spanning in de lucht, maar Emma’s enthousiasme was aanstekelijk. Ze leken steeds dieper in een nieuw avontuur te duiken!

Op het Papegaaieneiland werden de drie piraatjes hartelijk verwelkomd door andere papegaaien. Ze waren ontzettend blij om Emma, Tibo en Pam te zien. Het was tijd om te beginnen met spelen. De papegaaien brachten hen naar het centrum van het eiland, waar een groot spelbord klaarlag. Piraat Emma gaf de dobbelsteen aan Emma en zei: “Aan jou de eer om te beginnen.” De papegaaien legden de spelregels uit aan het piratentrio, terwijl ook de vlooien waren uitgenodigd om mee te spelen. 

Het was een spannend spel met meerdere dobbelstenen die bergop en bergaf rolden, voordat ze uiteindelijk tot stilstand kwamen met een munt omhoog. De papegaaien, slim als ze waren, vervielen in wiskundige overpeinzingen en maakten talloze berekeningen. Ook Emma, Tibo en Pam gooiden om de beurt elk drie cijfers. Ze vroegen zich af of de schatkist misschien niet met een sleutel, maar met een code vergrendeld was. Terwijl ze de drie dobbelsteenresultaten in hun geheugen opsloegen, hoopten ze dat die cijfers de sleutel tot de VSB-schatkist zouden zijn. Ze droomden van de schat, niet wetende dat de VSB-schatkist op een bijzondere en onconventionele manier geopend kon worden.

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

Zodra de bel van de school luidde, haastten ze zich naar Het Gouden Ooglapje. Met een mix van opwinding en angst stapten Emma en Tibo de beruchte piratenkroeg binnen, vastbesloten om Pam Piraat te vinden. Het Gouden Ooglapje stond bekend als een angstaanjagende plek, bevolkt door duistere figuren. 

Emma en Tibo betraden Het Gouden Ooglapje, de meest gerenommeerde piratenkroeg in de piratenstad. Ze duwden de deur open en werden begroet door een donker en oud gebouw. Het was hier dat ze verhalen hadden gehoord die hen deden aarzelen om verder te gaan. Maar ze zagen de bar, achter de tafels, stoelen en andere troep, waar een baardige piraat glazen afwaste met zijn speeksel. Met een grijns keken Emma en Tibo elkaar aan en besloten ze naar de barman te stappen om meer informatie te vragen over de VSB-schatkaart. Ze hadden het gevoel dat deze man meer wist. 

Emma en Tibo betraden Het Gouden Ooglapje, de meest gerenommeerde piratenkroeg in de piratenstad. Ze duwden de deur open en werden begroet door een donker en oud gebouw. Het was hier dat ze verhalen hadden gehoord die hen deden aarzelen om verder te gaan. Maar ze zagen de bar, achter de tafels, stoelen en andere troep, waar een baardige piraat glazen afwaste met zijn speeksel. Met een grijns keken Emma en Tibo elkaar aan en besloten ze naar de barman te stappen om meer informatie te vragen over de VSB-schatkaart. Ze hadden het gevoel dat deze man meer wist. 

“Wat mag het zijn?” vraagt de man met baard en het gouden ooglapje terwijl hij een nieuw glas in zijn handen neemt.  

Dat moet de baas zijn, denkt Emma.  

“We zijn op zoek naar Pam Piraat,” legt Tibo uit.  

“Ah!”, roept de barman. Hij wijst met zijn vinger en het glas naar een trap. “En om te drinken, wat wil je?” herhaalt de grote, brede piraat met het gouden ooglapje.  

“We hebben geen dorst,” antwoordt Emma direct. “Bedankt voor je hulp,” voegt ze beleefd toe. 

De barman knikt terwijl hij spuugt in het glas en het vervolgens met een verdachte doek afveegt. Daarna plaatst hij het glas naast de andere zogenaamd “afgewassen” glazen op het rek achter de bar. Emma en Tibo nemen afscheid van de volwassen piraat en lopen in de richting van de trap.  

“Ik had eigenlijk wel dorst,” geeft Tibo toe aan Emma.  

Verbaasd kijkt de kleine piratenmeid naar haar vriend.

BOMMETJES DANS

De papegaaien hadden glansrijk gewonnen! Emma, Tibo en Pam konden niet anders dan lachen om de overwinning van de kleurrijke vogels. Soms win je, soms verlies je, en vandaag was het de beurt van de papegaaien. Ze hadden al vaak gespeeld en dat gaf hen een beetje voordeel, maar dat maakte het spel er niet minder leuk op! Emma, Tibo en Pam genoten met volle teugen en maakten zelfs nieuwe vrienden.

Nu was het tijd om verder te gaan op hun avontuur en de mysterieuze VSB-schatkist te ontdekken. De papegaaien zwaaiden hen enthousiast uit en wensten hen veel succes. Het piratentrio beloofde terug te komen om het spel opnieuw te spelen, en misschien zouden ze dan deze keer de overwinning binnenhalen! Terwijl ze vertrokken, onthielden ze de drie cijfers die ze hadden opgevangen, want misschien waren dat wel de geheime cijfers om de VSB-schatkist te openen.

De vlooien, vol enthousiasme, besloten te blijven en verder te spelen. Ze waren helemaal in de ban van het spannende spel met de papegaaien!

Het Onbewoonde eiland leefde helemaal op naar zijn naam. Bij aankomst werden Emma, Tibo en Pam niet begroet, zoals ze gewend waren op school, in de piratenkroeg, op het Spinnenweb en zelfs op het Slangeneiland (ondanks de aanvallen van slangen) en het Papegaaieneiland. Overal was er altijd iemand aanwezig, maar op dit eiland was er niemand te bekennen. Tibo riep luid: “Is hier iemand?” terwijl Emma hetzelfde deed, maar zelfs de echo bleef stil. Emma miste papegaai Emma, die al lachend altijd haar eerste zin herhaalde. Het was duidelijk dat er hier niemand was. Pam vroeg zich af aan wie ze konden vragen of er een schatkist was op dit eiland. De drie piraten voelde dat hun avontuur ten einde liep. Maar Tibo was vastberaden: “We gaan hier niet opgeven. Dit eiland is groot genoeg, we zullen zeker iets of iemand vinden.” Samen stapten de piraten verder. 

Ze waren helemaal uitgeput en hadden nog steeds niemand gevonden op het onbewoonde eiland. Ze zuchtten teleurgesteld en twijfelden of ze wel de juiste beslissing hadden genomen om naar dit eiland te gaan. Ze gingen zitten in het zand. Plotseling merkte Emma iets glinsterends op tussen het zand. Ze bukte zich om het op te rapen en tot hun verbazing was het een klein gouden sleuteltje. Hun ogen begonnen te glinsteren van opwinding. “Misschien is dit de sleutel naar de schatkist!”, riep Pam opgewonden uit. 

Op hetzelfde moment hoorden ze een geritsel achter de struiken. Ze stonden stil en hielden hun adem in. Langzaam kwam er een figuur tevoorschijn en het was… de bebaarde man van Het Gouden Ooglapje met… papegaai Emma op zijn schouder. De barman legde uit: “Dit is de sleutel van de dynamietkoffer.” Papegaai Emma herhaalde enthousiast: “Dynamiet!” Het piratentrio riep vervolgens in koor: “Dynamiet!” en voelde een mengeling van opwinding en angst. 

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

Het leek erop dat Pam Piraat zich op de vijfde verdieping bevond. Emma en Tibo bestegen de trappen, verdieping na verdieping. Het was geen druk moment en de piratenkroeg was leeg. Alle piraten waren aan het werk, zelfs de schimmige personages van de piratenstad leken afwezig te zijn. Maar dat betekende niet dat het gemakkelijk was om de vijfde verdieping te bereiken. Er was zoveel rommel dat het moeilijk was om erdoorheen te lopen. Overal lagen spullen, dingen die Emma en Tibo nog nooit eerder hadden gezien. Zelfs de trappen waren bezaaid met stapels rommel. Waar kon dit allemaal vandaan komen? Besluitend om een doorgang te creëren, besloten Emma en Tibo dat ze op moesten ruimen.

Het was zwaar werk, maar met vastberadenheid hadden Emma en Tibo de moeilijkste kisten, stoelen en ander materiaal aan de kant weten te verplaatsen, waardoor ze vanaf de tweede tot de laatste verdieping vrij toegang kregen. Emma en Tibo juichten, want dit was een belangrijke stap die ze hadden gezet, ook al wisten ze niet precies wat ze op de vijfde verdieping zouden aantreffen. Ze waren op zoek naar de VSB-schatkaart, maar waar moesten ze nu beginnen met zoeken? En was dit echt de plek waar ze moesten kijken? Dat was wat ze hoorden zeggen, maar hoe konden ze weten of dit de waarheid was? Opeens hoorden ze een geluid: “Snif, snif.” “Wie is daar?” riep Tibo. Emma hield haar ogen wijd open, op zoek naar een bedreiging, maar in een hoek, ver weg van het licht, zagen ze een menselijk silhouet. Het bleek geen piraat te zijn, maar een piraatje.

Het was Pam Piraat, die in haar handen verschillende stukjes papier vasthield. “Walvismiljaar!” zei Tibo toen hij begreep wat deze stukjes waren. “Hey!” groette Emma Pam, “Wat denk je ervan om samen deze schatkaart opnieuw in elkaar te steken?”. Pam droogde haar tranen en knikte. Ze stelde zich voor, maar Emma en Tibo wisten al wie ze was. Op hun beurt stelden Emma en Tibo zichzelf voor. “Welkom aan boord van deze nieuwe vriendschap,” glimlachte Emma.

BOEM

De barman opende met een dramatisch gebaar de koffer en toverde een paar kleurrijke bommetjes tevoorschijn. Papegaai Emma keek de barman scherp aan en riep: “Hé, dit is geen dynamiet! Dit zijn gewoon bommetjes!” 

Plotseling hoorden ze een vrolijke stem van achter hen: “Pas op, daar moet je heel voorzichtig mee omgaan!” Het was Meester Spin, met zijn beroemde glimlach. “Jullie hebben het eiland gevonden waar de VSB-schat verstopt ligt!” zei hij enthousiast. “Maar om die schat te openen, heb je een speciaal bommetje nodig. Het is geen gewone sleutel, dus je moet het bommetje minstens 3 meter weggooien! Wie van jullie kan goed gooien?” 

Emma en Pam keken meteen naar Tibo. Zijn ogen twinkelen van opwinding terwijl hij zijn mouwen oprolde en het bommetje van de barman aannam. Op dat moment zag hij iets schitteren in het zand een beetje verderop. Tibo luisterde aandachtig naar Meester Spin: “Minstens 3 meter afstand!” Even nam hij de tijd om zich te concentreren, en met een krachtige worp liet hij het bommetje de lucht in vliegen.

💡Leer meer over Emma en Tibo💡

Emma, Tibo en Pam liepen voorzichtig de trappen af, maar tot hun grote verbazing zagen ze dat de derde verdieping helemaal was ingestort. Ze stonden perplex en probeerden te begrijpen hoe dit had kunnen gebeuren. Slechts één wankele balk bleef over, die hen naar de trap aan de andere kant leidde. De rest van de vloer was compleet verdwenen. 

Terwijl ze hun balans probeerden te bewaren op de smalle balk, keken Emma, Tibo en Pam naast zich en zagen ze beneden de onderste verdieping. Daar vond het beruchte feestje plaats van de onaardige vlooi, bekend als de Gouden Vlooi, die zijn gemeenschap van vlooivrienden had uitgenodigd. Ze konden zien hoe de vlooien uitgelaten dansten en plezier maakten. 

Het was duidelijk dat ze onopgemerkt voorbij moesten komen om naar beneden te kunnen gaan, maar het betekende wel dat ze het feestje zouden moeten verstoren. Terwijl ze angstvallig hun bewegingen planden, zagen ze hoe de vlooien hen in de gaten kregen en boos werden. Ze begonnen de drie piraatjes te bedreigen en probeerden hen te weerhouden om naar de eerste verdieping over te steken, waar de volgende trap naar de barman leidde. 

Er ontstond een gespannen en onaangenaam gesprek tussen de piraatjes en de vlooien. De woede in de lucht was voelbaar en een fysieke confrontatie dreigde uit te breken. Maar uiteindelijk, zeer tegen hun zin, kozen de vlooien ervoor om de piraten door te laten. Ze volgden de piraatjes met boze blikken. De vlooien lieten Emma, Tibo en Pam voorbijgaan, maar de spanning was te snijden. Het piratentrio rende de trappen af naar beneden, waar ze bij de bar van de piratenkroeg een bebaarde man tegenkwamen.

“Ik weet wie jullie kan helpen om de VSB-schatkaart juist in elkaar te steken”, zei de bebaarde man aan Emma, Tibo en Pam. De drie piraatjes keken de barman verrast aan. “Meester Spin is een expert in het lezen van gescheurde schatkaarten”, legde de bebaarde man uit. “Meester Spin?”, vroeg Emma ongerust. De barman stelde Emma meteen gerust. Er was geen geldige reden om bang te zijn voor Meester Spin. Hij was een gigantische vriendelijke spin: een soort waarzegster, maar dan een beetje meer behaard en met achtpoten. Het enige probleem was dat Meester Spin op zijn spinnenweb woonde dat hij boven het water in het midden van de zee had geweven. Tibo keek naar Emma. Hij wist dat dit voor haar geen goed nieuws was. Hij pakte haar hand vast en keek naar Pam, die meteen begreep dat Emma angst kon ondervinden in de nabijheid van water. Ook zij pakte de hand van Emma vast. Tibo en Pam leken twee reddingsboeien rond de armen van Emma. 

De bebaarde man keek naar de drie vrienden, glimlachte breed en bood aan om hen te helpen. Hij wees met een uitgestrekte arm in de richting van de haven. “Jullie kunnen mijn schip gebruiken om bij Meester Spin te komen. Het is niet ver hier vandaan,” zei hij met enthousiasme. De barman wilde graag met hen meegaan, maar hij moest de bar in de piratenkroeg draaiende houden en kon dus niet mee. Samen liepen ze naar de haven, waar de bebaarde man trots wees op een imposant piratenschip aan de kade: het VSB-piratenschip. De drie piraten keken met open mond naar het schip, vol ontzag voor de verfijnde schoonheid die ze nog nooit eerder hadden gezien. 

BESCHERM DE VSB-SCHAT

Het bommetje knalde met een enorme “Boem!” tegen de VSB-schatkist en veroorzaakte een grote explosie. Een enorme wolk van zand en stof vulde de lucht, waardoor Emma, Tibo en Pam niet konden zien wat er precies was gebeurd. “Zou de schatkist nu open zijn?” vroegen ze zich af, vol spanning.

Toen de nevel eindelijk ging liggen, glinsterden hun ogen van opwinding bij het zien van de schat. Maar in plaats van gouden munten vonden ze iets heel anders: de ondeugende vlooien van het Gouden Ooglapje en de slangen van het Slangeneiland!

“Sorry dat we jullie hebben laten schrikken,” fluisterden de slangen een beetje beschaamd. “We bedoelden het niet zo. Wij wilden niet gemeen lijken,” voegden ze er verontschuldigend aan toe. Emma, Tibo en Pam keken elkaar verbaasd aan; dit had niemand verwacht! Eerst leken de slangen en vlooien best eng, maar nu zaten ze hier als vriendelijke vrienden.

Ook de kwaadaardige piraatjes, die voorzichtig uit hun schuilplaats tevoorschijn kwamen toen het stof eindelijk wegtrok, keken verlegen naar Emma, Tibo en Pam. “We zijn eigenlijk niet zo gemeen als we eruitzien,” verklaarde het kleinste piraatje met een timide stem.

Emma, Tibo en Pam beseften dat de echte schat van hun avontuur niet in gouden munten zat, maar in de nieuwe vrienden en bijzondere wezens die ze hadden ontmoet. Ze glimlachten en voelden dat die vriendschappen en ervaringen veel kostbaarder waren dan al het goud ter wereld.

Daarop besloot de bebaarde man, met een vrolijke knik, om samen met de piraatjes terug te keren naar de stad waar hun avontuur begon. Ze wilden iedereen vertellen over hun spannende ontdekking en de belangrijke les dat samen spelen en vriendelijkheid veel meer waard zijn dan geld.

Met hun harten vol blijdschap en hun hoofden vol spannende verhalen keerden Emma, Tibo en Pam terug naar huis. Ze wisten dat ze onvergetelijke herinneringen hadden gemaakt die hen altijd zouden bijblijven, en dat ieder avontuur vol verrassingen hen weer samen zou brengen. Dit was een echte schat die ze moesten beschermen, een schat van vriendschap en ervaringen die hen sterker maakte en hen aanspoorde om altijd samen op avontuur te gaan.

THE END